Ik zag Balkenende voor het eerst op televisie toen hij plotsklaps fractieleider van het CDA werd. Dat was in september 2001, geloof ik.Sindsdien bleef hij altijd een beetje dezelfde. Een ietwat kleurloze man, van wie je wel geloofde dat hij het allemaal goed bedoelde, terwijl veel dingen niet uit de verf kwamen.
Een man die het moest hebben van zijn gedegen en betrouwbare imago, niet van zijn vlotte presentatie. Geen behendige babbel, wel een woordenstroom vol motto’s en slogans.
Een man die een debat won met kennis van cijfers, geen groot orator die met mooie vergezichten zo van het scherm de huiskamer in spatte.
Tot donderdag. Toen was Jan Peter Balkenende te gast bij De Wereld Draait Door. De ultieme locatie om voor een groot publiek door de mand te vallen als stijve hark. Maar ook het ultieme podium om de joviale jongen in je voor het voetlicht te brengen.
Balkenende slaagde met vlag en wimpel. Hij was gevat, reageerde scherp op vragen en was bovenal ontzettend ontspannen. Ik heb me een breuk gelachen.
Onze premier. Donderdag besliste hij nog voor rust de wedstrijd. Of niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten